De zege op Wageningen leverde voor de derde keer op rij drie punten op. Goed bezig dus zou je denken. We begonnen goed aan de wedstrijd. Wageningen speelde vanaf het begin half-court en daar wisten we wel raad mee: balbezit houden op eigen helft door de twee centrale verdedigers en de vleugels hoog bezetten. Om en om zakten  de middenvelders uit om de bal gesloten aan te nemen en weer terug te spelen. Wachtend op het juiste moment, tot een passlijn geopend werd speelden we de bal rond, om vervolgens te versnellen via de pass en give-and-go. We creeerden voldoende kansen maar waren niet gelukkig in de eindpass en het afmaken. Een strafcorner zorgde voor de 1-0. Eline speelde de verdediging zoek en pushte beheerst de bal binnen. De rust gaf ons de gelegenheid nog een keer de afspraken na te lopen: de speler met de bal heeft altijd een guard, bij balverlies meteen druk op de bal en de gevaarlijkste passlijnen dicht en vijf voor en vijf achter de ballijn. In de tweede helft startten we meteen sterk en creeerden wederom voldoende kansen. Het was Jasmijn die een gaatje in de verdediging van Wageningen herkende en de bal zuiver in de hoek van de goal pushte en voor de 2-0 zorgde. Er was geen vuiltje aan de lucht en geen enkel moment leek Wageningen in staat ons pijn te doen. Toch viel de 2-1 door een ongelukkig eigendoelpunt. Als er nog een paar minuten te spelen is met zo'n stand dan weet je het wel: billenknijpen, hoge bloeddruk en gierende zenuwen! Het eindsignaal kwam als geroepen.

In de korte nabespreking bleek al gauw dat we niet tevreden waren. We hadden door slordig spel veel te vaak balverlies geleden. Zo hadden we dan wel steeds een guard maar gebruikten haar niet. We hadden steeds de helpkant bij balbezit goed ingericht maar een spelverplaatsing werd niet gespeeld. Bij de omschakeling van balbezit naar niet-balbezit zetten we niet direct druk en bleven de meest gevaarlijke passlijnen te lang open. We stonden in de cirkel stil op de juiste plekken in plaatst van dat we er zouden komen. Wel hadden we laten zien dat we wilden winnen. We knokten voor elke bal en draaiden de energiekraan in de tweede helft open. Als het niet goedschiks gaat dan moet het soms kwaadschiks. Het was deze keer Emma die de energiekraan wist te vinden en haar opende. 

De MB1 is in een proces terecht gekomen die niet meer te stoppen is. Dit proces gaat echter niet alleen maar over rozen en dat voelen alle spelers, de manager en de coach. Met ons motto  fail to learn and learn to fail, regelmatige reflectie en hard trainen gaan we de komende week verder op weg!