Herman Olde Heuvel was geen man van de fijne nuance. Hij had een geweldige hekel aan kouwe kak. Niet lullen, maar poetsen. Eerlijker kon je het niet krijgen, gewoner ook niet. What you see is what you get, maar dan op z’n Twents. Een onverwoestbare krijger, voor zijn gezin, voor zijn werk en voor zijn club. Altijd optimistisch, nooit negatief, niet kapot te krijgen. Wat hij voor zijn naasten, zijn collega’s en zijn relaties allemaal heeft betekend is met geen pen te beschrijven en dat ga ik niet eens proberen. Wat hij voor EHV heeft gedaan, kunnen we zien aan het bord met zijn naam erop bij de ingang van veld 1. Met al zijn bescheidenheid was hij daar heel trots op, en terecht.
Een paar weken geleden sprak ik hem op die plek, toen hij naar de wedstrijd van zijn kleindochter stond te kijken. Het viel me op, dat hij niet de oude Herman was. Vermagerd, breekbaar, ouder dan de 75 jaar die hij op 1 januari zou worden. Maar in zijn ogen nog wel de pure glans van een fiere opa.
Nu is hij er niet meer en daar zijn we allemaal heel verdrietig van, met Marijke, Lars, Marloes, Niels, Nicolette en de kleinkinderen, voor wie dit een niet te bevatten drama is. Of, zoals hij het bij tegenslag zelf altijd treffend omschreef: ‘Het is kloot’n van de bok.’
terug naar vorige scherm |
