Hij was jarenlang hét gezicht achter de bar: jasje, dasje,
sigaretje. En overal een klein biertje binnen handbereik. Benno was de naam,
Benno, meer niet. Beckers? Niemand kende die naam. Iedereen kende Benno. Aparte
man, op z’n zachtst gezegd. Een scheidsrechter komt vlak voor de wedstrijd bij
de bar met de vraag: Benno, heb je een fluitje voor me? Nee, maar wel een
Amsterdammertje. Hij was er altijd. En soms ook wel eens niet. Hij en EHV zijn
niet op de meest vriendelijke manier uit elkaar gegaan, die dingen gebeuren nou
eenmaal. Zijn levensmotto was ‘Morgen is er weer een dag’. En toen werd het 15
juni. Sommige mensen vergeet je niet.
terug naar vorige scherm |